Ey hayat ve hayatı kendine kutu ve cep sayan kendinden habersiz ”insacıklar”. Bilmez misiniz bir gün yok olacağınızı. Nedir bu sizdeki mal-mülk hırsı. Nedir bu değersizleştirmeniz, değer mi?
Değer mi bunca insanın canına kıymak?
Ardından gözü yaşlı ”oğlum yüzme bilmez”diyen analar bırakmak. Nedir bu değersizleştirmeniz, değer mi?
Hani nerde insanlığın! İnsanın paha biçilmezliği? Dur; söyleyeyim “Zifiri karanlık kutular içinde bir karınca misali.
Belki sesim duyulmaz ama hiç duyulmaz. Sesimin duyulması için size cansız bedenimin gelmesi mi gerek. Günü gün etmeye bak sen. Elbet yakındır, mezarına tükürmek için senden hesap soracak karanlık ve belalı günler yakındır.
Elveda hayat, memleketimden uzak gibi.
Elveda hayat, kimsesiz çocuk gibi.
Elveda hayat, ‘annesinin biricik oğlu’ gibi.
(Amed’den bir Özgür Gelecek Okuru)
