Şehit yoldaşların anıları mücadeleleri herkeste farklı bir duygu ve bilinç yaratıyordur eminim. Benim için netleşme ve karar verme gerekçesi olmuşlardır mesela. Özellikle iki yoldaş, nam-ı diğer Karakız’ımız Çiğdem ve Nubar yoldaşlar.
Mücadele hayatım boyunca sendelediğim bazı zamanlar oldu. Bilmiyorum, belki ben onlara tutundum, belki de onlar beni tuttu. Artık her neyse, böylesi süreçlerde denk geldim onlara. Elbette bugün hala bu yazıyı mücadelenin içinde yazabiliyorsam, Nubar yoldaştır bunu yaptıran. Ama bir taraftan Nubar yoldaş şahsında da kendimi mücadelenin ileri mevzilerine taşıyabildiysem gençliğimin devrimcisi ve kadını Çiğdem yoldaşın ayak izlerini takip etmemdendir. Ondandır ki, hiç yolumu kaybetmedim. Biliyorum bu mücadele yolu, yüzlerce ayak iziyle doludur ve daha da çoğalacaktır. Yeter ki, o yolda yürümek istesin insan, arayışı hiç bitmesin, yorulmasın insan.
Ben daha lise faaliyetine yeni başlamıştım, onunla tanıştığımda. Çiğdem, hep gülen, bitmek bilmez enerjisiyle her göreve kendini öneren, gittiği her yerde kurduğu her ilişkide mutlaka kendisinden bir iz bırakmayı başaran bir yoldaştı.
Militandı, Çiğdem. Çatışmalarda düşman karşısında hep Partizanca duruşunu korudu. O dönemlerde henüz daha yeni başlamıştı kadın çalışmalarımız. Çiğdem çok hızlı bir şekilde kavramış, genç kadın çalışmasına da öncülük edecek pozisyona gelmişti. Emin değilim ne zamana denk geldi, parmağında bir yüzük görmüştüm, sormuştum evliyim demişti. İnanmamıştım, sonra başka yoldaşlara da onaylatınca anca ikna olmuştum. Kötü bir evlilik süreci geçirmişti ama çabuk kurtulmuştu o zincirlerinden. Devrime ve partiye olan inancından geliyordu, kendini mücadelenin dışında hiçbir yerde görmemişti.
Her şeyi çok hızlı yaşıyordu. Kabına sığmaz oluşu, onu sürekli hareketli, akışkan ve canlı yapıyordu. “En hızlısıydı hepimizin” sözünde Çiğdem tarif ediliyordu.
Düşmana karşı çok ciddi bir öfkesi vardı. Edilgenliği ve pasifliği kendi elleriyle ve bilinciyle parçalamıştı. Amed faaliyeti de militanlığında büyük bir katkısı oldu, Mersin’deki polise geçit vermeyen Kürt mahalleleri de. Kitlelerle kurduğu ilişkide de Kürt halkıyla kurduğu ilişki de hepimizden daha ilerideydi. Pratik olarak dokunuyor, öğrenmeye çalışıyor ve anlıyordu. Nereye gitse partimizin politikalarını kitlelere taşıyor, anlatmak için canhıraş koşturuyordu.
Seçim çalışmaları sürecinde canla başla çalışan Çiğdem, diğer devrimci ve yurtsever örgütler tarafından da çok sevilen ve aranan yoldaş olmayı başarmıştı. O şehirlerdeki militan ve coşkulu devrimciliğini gerilla alanlarında daha da çoğalttı, onu tanıyan hevallerden dinledim, hiç değişmemişti Çiğdem.
Çiğdem’in ortalarda olmadığı benim mücadelede sendelediğim zamanların birinde bir rüya görmüştüm. O rüya 13 yıldır hala hafızamdadır. Bir köprünün sonunda Çiğdem vardı, ben de diğer tarafındaydım. O arkasına her tarafı yıkılmış, dumanlar yükselen bir şehri almıştı, beni çağırıyordu, beni kendi tarafına çağırıyordu. Ben durmuş ona bakıyordum, hiç hareket etmedim. Sonra uyandım. Yoldaşlara anlattım, bir yoldaş gülerek “o da artık şirinlere katıldı” demişti. Belki daha çok gençtim, ilk defa gerillaya katılan bir yoldaşım olmuştu. İlk tanıdığım kişiydi, üstüne üstlük en sevdiğim, en örnek aldığım yoldaştı. Şehit düştüğünde de ilk bildiğim, ilk tanıdığım ölümsüzdü “O”.
Tüm bunların nasıl etki yarattığını anlatmak çok zor belki. Ama anlamakta zorlandığım, gitmesini de ölmesini de kabullenmekte zorlandığım bir süreç yaşadım. Ama tüm bunlara anlam verdiğimde rüyamın da anlamını çözmüş, çağırdığı yola ben de çıkmıştım. O yol, savaşmanın ta kendisiydi. Güçlüklerle dolu olan. Ama gitmediği bir yere beni de çağırmazdı Çiğdem biliyorum. O sınavını başarıyla tamamladı. Sıra O’nun ardından gidenlerde. Sıra Biz’de… Ölümsüzlerimize onların mücadelelerine daha sıkı sarılmakta…
